Ik ben Bart van Dijk en ik ben tweedejaars student van de Neurosciences master aan de Vrije Universiteit te Amsterdam. Als vooropleidingen heb ik allereerst het Middelbaar Laboratorium Onderwijs en vervolgens het Hoger Laboratorium Onderwijs gevolgd. Door deze “stapelaarsroute” van verschillende praktisch georiënteerde opleidingen heb ik inmiddels al vijfmaal stage gelopen op verschillende Nederlandse laboratoria, variërend van de virologie en elektrofysiologie tot en met neuro-oncologie. Hierdoor heb ik ruime ervaring met het uitvoeren van medisch/biologisch onderzoek. Dit heeft als gevolg dat ik, zeker tijdens mijn laatst genoten stage, weinig vernieuwende technische ervaring heb opgedaan en dat alles me naar mijn gevoel net iets te gemakkelijk af ging. Ik ben daarom toe aan een nieuwe uitdaging waarbij ik zelfs na maanden werk nog in voor mij nieuwe situaties verstrengeld zal kunnen raken.
We zijn er aan gewend om nogal achteloos vast te stellen dat zelfs in vergelijking met onze naaste verwanten (chimpansee en bonobo), de mens een erg groot hersenvolume heeft. Ik wil het nu niet hebben over hoe optimaal of rationeel we dat surplus aan volume gebruiken (als je naar een willekeurige discussie tussen politici luistert begrijp je al snel dat enkel volume niet zo veel zegt). Ik wil het alleen hebben over dat enorme verschil met die naaste verwanten. Want wat betekent die term ‘naaste verwant’? Het betekent niets anders dan dat we niet zo heel ver in de tijd terug hoeven te gaan om een gemeenschappelijke voorouder van mens en chimpansee te vinden (ongeveer zes miljoen jaar). Daar kunnen we uit afleiden dat het complete verschil in hersenvolume in die beperkte tijd geëvolueerd moet zijn. We denken inmiddels dat er sprake is geweest van een verdrievoudiging van ons hersenvolume in maar zo’n twee tot drie miljoen jaar. Dat is uitzonderlijk snel in evolutionaire termen. Hoe heeft dat kunnen gebeuren?
Geen neteliger thema dan dat van de vrije wil. Is die vrije wil niet een lang gekoesterde maar volstrekt misplaatste illusie? Aan dit thema werden gedurende liefst vier dagen lezingen, debatten en workshops gewijd in de Internationale School voor Wijsbegeerte (ISVW) in Leusden. De ISVW is een filosofisch hotel waar cursisten kunnen overnachten, rondwandelen in het achterliggende bosrijke gebied, en zich ondertussen kunnen laven aan diepgaande bespiegelingen. In dat oord kwam in de eerste week van mei 2012 een keur aan wetenschappers en filosofen aan het woord, zoals Dick Swaab, Bert Keizer, Bas Haring, Herman Pleij. Ook twee medewerkers van Brein in Beeld, Jeroen Geurts en Koos Neuvel, gaven daar inleidingen en workshops. Bij deze een kleine impressie van de vierde en laatste dag in Leusden, een dag die in het teken stond van de confrontatie tussen de filosofen Jan Verplaetse en Marc Slors.
Vrijdag 6 juli begon Erno Prosman aan de ultieme geheugen uitdaging om blind simultaan te dammen tegen 30! tegenstanders. Hiermee viel hij de regerende kampioen Ton Sijbrands aan die het record in 2009 naar 28 borden had gebracht.
Een korte sfeerimpressie van een breinmiddag georganiseerd door stichting Brein in Beeld in ‘Het huis van de Stad’ in Gouda op 6 juli 2012, waar gelijktijdig de wereldrecordpoging blindsimultaandammen van Erno Prosman plaats vond. Het symposium bestond uit een tweetal presentaties over de plasticiteit van het brein en de psychologie achter ‘het nieuwe werken’, een breinmarkt waar men hersenstructuren onder de microscoop kon bewonderen en doorsnedes van echte hersenen kon bekijken. Tevens was men in de gelegenheid in de sessie ‘meet the scientist’ kennis te maken met wetenschappelijk onderzoek op het gebied van de neurowetenschap.
Kort interview met Erno Prosman korte tijd voor zijn recordpoging Blindsimultaandammen tegen 30 tegenstanders. Het interview werd opgenomen ter introductie van Erno Prosman aan het publiek van het Brein in Beeld symposium ‘Breinplasticiteit’. Dit symposium werd gehouden tijdens de recordpoging van Erno Prosman op 6 juli 2012 in het ‘Huis van de Stad’ te Gouda.
