Moeilijke gesprekken na traumatisch hersenletsel
14 november 2018 Actueel, BiB Public
Door Simon Bakker, neuropsycholoog
Het is zaterdagavond, Frank (22 jaar oud) is op stap met drie vrienden in Amsterdam. Ze zijn met de auto gekomen, de trein rijdt immers maar tot een uur of één in de nacht. Na een heerlijke avond in de stad rijden zij om een uur of vier terug naar huis. Het feest gaat onverstoord door in de auto, muziek lekker hard, biertjes op de achterbank. Frank is de Bob en brengt de jongens veilig thuis. Totdat… één klein moment van onoplettendheid en de auto van Frank slipt van de weg en komt met een ongekende klap stil te staan tegen de grote boom in de berm. De auto is total loss, de drie vrienden zijn ongedeerd, maar Frank ligt bewusteloos met zijn bebloede hoofd op het stuur. Zijn vrienden bellen 112 en Frank wordt naar de spoedeisende hulp gebracht. Na een maand ontwaakt Frank uit zijn coma, hij herkent zijn vrienden en vraagt hen: “Wat is er gebeurd?” Althans, dat probeert hij. Het lukt niet. Het lukt Frank niet om dat ene kleine zinnetje uit te spreken. Verder dan “…gebeurd…” komt hij niet.
Wat gebeurt er als een groep studenten voor een experiment wordt opgesloten in een gevangenis? En hoe gaan hun mede-studenten, die de bewakers spelen, met ze om? Gedragen ze zich conform sociale gedragsregels of laten ze zich meeslepen door hun rol? Dit zijn enkele vragen van de onderzoeksgroep aan de Stanford Universiteit tijdens het beruchte Stanford Gevangenisexperiment in 1971. Het is verfilmd in Das Experiment.