Een MRI-scan van mijn hersenen #KNWblogs

12 april 2013 Blogs

Vanochtend tijdens mijn ontbijt was ik aan het bedenken wat ik deze dag allemaal wilde gaan doen. Ik moest nog een aantal scans bekijken, twee artikelen lezen voor de meeting van aanstaande vrijdag en ik had om drie uur een afspraak met mijn begeleider. Maar zoals gewoonlijk liep ook deze dag anders dan gepland. Rond twee uur komt een collega de kamer binnenlopen met de vraag: “Wie zou er graag een uur in de MRI scanner willen liggen”?

Geschreven door Myrte Strik

Natuurlijk riep ik meteen enthousiast: “Ja”! Ik heb altijd al willen weten hoe het zou zijn om in zo’n grote ronde buis te liggen. Maar er schoten ook onmiddellijk een aantal vragen door mijn hoofd, namelijk: Hoeveel lawaai maakt een MRI scanner eigenlijk? Word je claustrofobisch als je er in ligt? Of ligt het best comfortabel en wordt dit dus een uurtje ontspanning? Dit laatste klonk natuurlijk het meest aantrekkelijk, dus ik ging met goede moed naar de scanner!

De scanner

Voordat ik antwoord kreeg op bovenstaande vragen vertelde mijn collega mij eerst waarom ze graag een aantal scans van mijn brein wilde gaan maken en wat ik kon verwachten. Vijftien minuten later waren we onderweg naar de PET-MRI-scanner van het VU medisch centrum. Met deze scanner kan je dus zowel PET als MRI scans maken. Bijzonder is dat deze scans vervolgens kunnen worden samengevoegd tot ëën beeld. Op deze manier kan een ziekte goed gelokaliseerd en gediagnosticeerd worden. Op het plaatje hiernaast is deze PET-MRI-scanner zichtbaar. De linker ronde buis is het PET gedeelte van de scanner en de rechter wat grotere buis is de MRI. Voor dit onderzoek gebruikten we alleen de MRI dus kon ik met mijn hoofd in de rechter tunnel blijven liggen. Tijdens een MRI scan worden je hersenen gescand in allemaal plakjes van bijvoorbeeld 1 millimeter dik. Uiteindelijk vormen alle plakjes samen een driedimensioneel plaatje van je brein.

Wat is een MRI-scan?

Maar wat meet zo’n MRI scan dan precies in je hersenen? Een groot deel van je brein bestaat uit water. Een watermolecuul is opgebouwd uit twee waterstof atomen, en een zuurstofatoom. De waterstofatomen zijn vergelijkbaar met kleine magnetische bolletjes die alle kanten opdraaien. De MRI scanner zelf is ook een magneet, maar dan een hele sterke. Het magnetische veld dat door de scanner wordt geproduceerd zorgt ervoor dat alle waterstofatomen dezelfde kant op blijven staan en dus niet meer alle kanten opdraaien. Vervolgens worden er radiogolven door de MRI scanner uitgezonden die de waterstofatomen opnieuw doen bewegen in een bepaalde richting. Echter, de waterstofatomen willen zo snel mogelijk weer terug naar hun oude stabiele positie. Zodra ze weer terugklappen naar hun stabiele positie in het magnetisch veld zenden ze een signaal uit, wat de MRI scanner meet. Hoe snel de waterstofatomen gaan bewegen na de radiogolven en hoeveel waterstofatomen dit tegelijk doen, hangt af van het weefsel waarin ze zich bevinden. Zo bevatten bijvoorbeeld de witte – en grijze stof verschillende hoeveelheden waterstofatomen. Tevens is de snelheid waarmee de waterstofatomen terugkeren naar hun oude positie verschillend in de witte- en grijze stof. Deze twee kenmerken, de snelheid en de hoeveelheid, kan de scanner meten en vervolgens weergeven op de computer als een zwart-wit plaatje van het brein.

Wat kan je verwachten?

De uitleg hierboven is vrij technisch en het beschrijft nog steeds niet hoe het nu daadwerkelijk is om in zo’n grote ronde buis te liggen. Voordat ik in de MRI-scanner kon gaan liggen, kreeg ik twee oordoppen in en een grote koptelefoon op. Door de koptelefoon kreeg ik tijdens de scans een lekker muziekje te horen en af en toe de stem van mijn collega. Op het moment dat ik op de MRI- tafel lag bedacht ik mij dat dit uurtje nog wel eens een moment van ontspanning en rust zou kunnen worden. Mijn collega schoof langzaam de tafel de scanner in en ging vervolgens naar de kamer ernaast. Vanaf dat moment moest ik een uur lang stil liggen. Dit laatste viel een beetje tegen, want al na twee minuten had ik kriebel op mijn voorhoofd. Tevens de gedachte dat het een uurtje ontspanning zou zijn werd meteen verstoord door rare en vooral harde geluiden. Hoog, laag, lang, kort; alle soorten geluiden heb ik in dat uur gehoord. Maar al met al viel het hartstikke mee en de tijd vloog voorbij. Na afloop hebben we samen mijn scans bekeken en heb ik veel geleerd over de verschillende soorten scans die mijn collega van mijn brein had gemaakt. Maar over deze verschillende soorten scans, de volgende blog meer!