4 augustus 2012 Blogs

Ik ben ondertussen alweer een paar maanden verder met het opzetten van een onderzoek in een laboratorium in Japan. Dit gaat over het algemeen goed, al heb ik nog wat problemen met het herhalen van de methoden die gepubliceerd zijn voor soortgelijk onderzoek. In het laboratorium heb ik mijn plek nu ook wel gevonden. Bovendien word ik hier gezien als een van de onderzoekers en dat bevalt me wel. Het is nog steeds wel moeilijk om de lange werktijden te combineren met een sociaal leven, maar zelfs daarin vind ik meer en meer een balans. Helaas is er daarbij wel een andere moeilijkheid die zich voordoet, de meeste werkbesprekingen en presentaties zijn namelijk in het Japans. Veel van mijn collega’s spreken wel Engels, maar er zijn onder hen ook een aantal die geen woord Engels spreken of te verlegen zijn om het te proberen. Daarentegen heb ik wel lessen Japans gevolgd in Nederland en krijg ik nu wekelijks privéles, maar ben ik nog niet in staat om de presentaties te volgen. Om een discussie op gang te krijgen is ervoor gekozen om deze in het Japans te houden, zodat de meeste mensen kunnen meepraten. En omdat er wel van mij wordt verwacht erbij aanwezig te zijn, zijn die uren voor mij nutteloos en niet leerzaam.

Geschreven door Bart van Dijk

Op het moment dat ik naar een stageplaats zocht in Japan had ik er voor gekozen naar een goed aangeschreven universiteit te gaan. Hierbij dacht ik dat ze ook internationaal ingesteld zouden zijn en veel informatie in het Engels zouden aanbieden. Hoewel de universiteit zelf wel wenst meer internationaal ingesteld te zijn, beperken de onderzoekers zich helaas nog heel veel tot het Japans. Zo zijn de e-mails die ik hier ontvang meestal in het Japans geschreven. Gelukkig kan ik deze kopiëren in een vertaalprogramma, zodat ik nog enigszins snap waar het over gaat. Andersom wordt deze vertaalmethode ook gebruikt door mijn collega’s die de Engelse taal nog niet onder de knie hebben, omdat vrijwel alle wetenschappelijke publicaties in het Engels zijn.

Een tijd terug vond ik een briefje aan mijn fiets die ik geparkeerd had op de universiteit. Ik ging er van uit dat het reclame was, maar omdat ik er geen woord van snapte had ik het toch even nagevraagd bij een collega. Het bleek om een waarschuwing te gaan. Ik moest mijn fiets zo snel mogelijk laten registreren, anders zou deze worden weggehaald. Vervolgens moest ik een formulier invullen, dat ook alleen in het Japans verkrijgbaar was. Buiten het feit dat ik het belachelijk vond dat ik voor mijn fiets een parkeervergunning nodig had, vond ik het ook vervelend dat er geen rekening werd gehouden met mensen die nog geen Japans kennen.

Ook buiten mijn werk heb ik nog steeds moeite met de taal. Het verbaast me nu haast als buiten de muren van de universiteitscampus iemand mij in het Engels antwoord geeft op een vraag. Meestal krijg ik namelijk een antwoord in het Japans en moet ik het daar maar mee doen. Daarnaast zijn de meeste verkeersborden hier voorzien van een uitleg in kanji (uit het Chinees overgenomen leestekens). Ik heb mij er niet aan gewaagd alle kanji uit mijn hoofd te leren, ik focus me op dit moment liever op het onderzoek. Dit zorgt er wel voor dat ik nu min of meer als een analfabeet door Tokio fiets en mij niet altijd aan de juiste verkeersregels houd. In restaurants laat ik anderen voor mij kiezen of wijs ik maar wat aan op de menukaart. Gelukkig ben ik niet allergisch voor bepaalde producten en is het meestal wel lekker, al kreeg ik wel een keer een halve liter warme sake toen ik eten wilde bestellen.

Ik word soms door de politie op fouten gewezen als ik iets doe wat niet mag. Ook ben ik soms niet op de hoogte over de nieuwtjes die spelen in het laboratorium, waardoor ik mij soms geïsoleerd voel. Toch ben ik hier nu 5 maanden veilig de straat over gestoken, ben ik niet ziek geworden van verkeerd eten en heb ik eigenlijk nog geen problemen gehad omdat ik een e-mail niet snapte. De vreemde taal maakt het leven hier een stuk moeilijker, maar gelukkig kan ik me ook zonder de taal goed redden.

In mijn volgende column zou ik graag wat meer willen ingaan op vragen van lezers. Wil je iets weten over de cultuur in Japan, mijn leven als wetenschapper of het onderzoek wat ik doe? Stuur dan nu je vraag naar info@breininbeeld.org.